Wydawać się może, że czas głębszej refleksji minął, że przerażają nas jedynie choroby, wojny i wulkany. Tymczasem artyści nie ustają w stawianiu pytań, szukaniu odpowiedzi, próbach zrozumienia naszej natury. W rozpędzonym świecie nie jest to łatwe zadanie. Nie istnieje moda na filozoficzne dociekania, metafizyczną aktywność, potrzebę cierpliwego budowania wewnętrznych, płochliwych tak bardzo, przestrzeni. A jednak artystom nie brakuje pasji. Zachowali odwagę mówienia o świecie, wedle odwiecznych kodów, nie siląc się na eksperymenty.

Oto nowa rzeźba Kazimierza Nurczyka. Grzechy, twarze zatrzymane, zagubione, nasze twarze, o których dawno zapomnieliśmy, którymi obarczamy bliźnich, nigdy siebie, przekonani, że grzech nas nie dotyczy, może nawet nie istnieje, bo po cóż, cokolwiek, miałoby komplikować nam życie łatwe i nowoczesne. Przypatrzmy się tym twarzom. Pomyślmy, kim są ci uporczywi goście, dlaczego podążają w jednej łodzi, opięci drutem kolczastym, jeszcze jednym naszym grzechem, przekleństwem minionej epoki, totalitarnych szaleństw. Stańmy przed tą niepokojącą rzeźbą, lustrem naszych i każdych innych czasów. Powtórzmy: pycha, chciwość, nieczystość, zazdrość, nieumiarkowanie w jedzeniu i piciu, gniew, lenistwo. Dziękujemy, Panie Kazimierzu, za to bolesne przypomnienie.

>> Zdjęcia